Acht jaar was ik, toen er door mijn ouders gevraagd werd wat ik voor cadeau wilde hebben voor de communie. Paardrijkleren was mijn antwoord, mijn ouders hebben me wel een paar keer gevraagd of ik echt geen nieuwe fiets wilde voor mijn communie. Maar daar was ik heel resoluut in, nee! ik wilde paardrijkleren hebben, een cap, een rijbroek en laarzen. Na 10 lessen op Silver King op de manege kwam er een eigen pony, Maaike. En zo is alles begonnen.
Ik heb vele mooie momenten mogen beleven met veel verschillende pony’s. Vele wedstrijden mogen rijden en vele prijzen mee naar huis mogen nemen en zo ontwikkelde ik mij in de dressuur en in de springsport, maar mijn voorkeur ging uit naar de dressuur. Altijd opzoek naar perfectie, mooiere, betere en moeilijkere oefeningen. En zo kwam de vraag toen ik een jaar of 15 was, of ik geen paardrijles wilde geven op de ponyclub. Ja, dat wilde ik wel! Dat deed ik graag, anderen helpen om zelf de kneepjes onder de knie krijgen.
Op mijn 18e kreeg ik een paard, want ik wilde de ORUN instructeurs opleiding gaan volgen, om nog beter les te kunnen geven. En deze heb ik met goed gevolg afgesloten. Maar wat ik toen al zag maar zelf nog totaal geen last van had. Was de perfectie die vele ruiters zichzelf op legde en hierdoor helemaal bevroren en niet meer normaal konden rijden omdat de spanning om het goed te doen zo hoog was geworden, dat er eigenlijk niks meer ging. Ik had er toen helemaal geen tijd voor om me daar in te gaan verdiepen, ik was druk met zelf rijden en beter worden.
Totdat jaren later alles even anders ging als dat ik gepland had, ik viel in korte tijd drie keer kei hard van mijn paard, niet alleen mijn lijf was gekneusd maar mijn ego ook. Er gebeurde toen veel in mijn leven, mijn baan stond op de tocht, waar ik al vele jaren werkte en ik wist eigenlijk niet wat ik anders voor werk wilde gaan doen, dus er waren vele onzekerheden in mijn leven. En in het paardrijden ging het ook even heel anders dan de bedoeling was. Een onzekere tijd brak aan, mijn baan was ik kwijt, de paarden waren toen een stabiele factor maar ook een confronterende factor, wat ging ik doen? Alles op markplaats zetten of ging ik een oplossing zoeken?
Aangezien opgeven niet vooraan in mijn woordenboek staat ben ik gaan zoeken naar een oplossing en die vond ik. Hypnose! Dat was het voor mij, daarmee kon je veel problemen oplossen en ook vast en zeker mijn probleem. Nou daar ging ik drie uur heen en drie uur terug voor een afspraak bij een hypnose therapeut. En zo is het begonnen, ik ben de opleiding tot hypnotherapeut gaan volgen. Het was nog veel mooier als dat ik op voorhand kon bedenken! Dit werd mijn nieuw doel, ruiters helpen met hun onzekerheden, frustraties en belemmerede overtuigingen want nu begreep ik waar anderen het jaren geleden al over hadden. En hoe erg is het dat je weet dat je het kan, je traint elke vrij uurtje of je maakt er een uurtje vrij voor, je traint bij de beste instructeur, alle je vrij tijd en geld gaat er in zitten en nog komt het er op wedstrijd niet uit. En dit is zo jammer want het kan heel anders en veel makkelijker als je weet hoe het moet. Zodat je weer met plezier en opgeheven hoofd op wedstrijd kunt gaan!
Typische mij dingetjes;
Dit ben ik, dit is Linda Bexkens
En wie ben jij? ik maak graag kennis met je.